این به کمبود شدید پزشک که گریبانگیر بسیاری از مناطق کانادا شده است، پایان نخواهد داد. اما انجمن پزشکی کانادا ایده ای دارد که فکر می کند ممکن است کمک کند.
پیشنهاد آن ساده به نظر می رسد: یک مجوز پزشکی واحد که به پزشکان اجازه می دهد بدون محدودیت در هر نقطه از کشور تمرین کنند. اما مانند بسیاری از ایده‌ها در دنیای از هم گسیخته فدرالیسم کانادا، معرفی آن نیز کاری دلهره‌آور است.
من با دکتر آلیکا لافونتین، رئیس انجمن پزشکی، که بیهوشی را در Grande Prairie، آلبرتا انجام می دهد، صحبت کردم. در حالی که او اذعان داشت که ایده یک مجوز پزشکی واحد طی دو دهه بدون موفقیت ترویج شده است، او گفت مطمئن است که آشفتگی گسترده و کمبود کارکنان در سیستم پزشکی که در طول همه‌گیری پدیدار شد ممکن است به این معنی باشد که زمان آن فرا رسیده است. بالاخره رسیده است
دکتر لافونتین، اولین فرد بومی که انجمن پزشکان را رهبری می‌کند، گفت: «آنچه واقعاً تغییر کرده است، توانایی کانادایی‌ها است که سر خود را در مورد اینکه واقعاً این یک راه‌حل ساده است، بپیچانند. «لحظه‌ای که اکنون در آن هستیم، لحظه‌ای است که کانادایی‌ها متوجه می‌شوند که سیستم موجود واقعاً برای کارهایی که بیماران در هنگام جابجایی در سراسر سیستم مراقبت‌های بهداشتی انجام می‌دهند، منطقی نیست. این که چگونه ارائه دهندگان در سراسر سیستم مراقبت های بهداشتی حرکت می کنند، معنی ندارد.
مانند اعضای تمام حرفه های دارای مجوز در کانادا، پزشکان دارای مجوز و نظارت بر استان ها و مناطق هستند. دکتر لافونتین گفت که این، انعطاف‌ناپذیری قابل توجهی را برای سیستم به ارمغان می‌آورد. پزشکانی که برای کار در دسترس هستند، نمی‌توانند از مرزهای استان عبور کنند تا در استان دیگر کمبود نیروی کار وجود داشته باشد – به ویژه نیاز شدید در جوامع دورافتاده – یا در طول شکاف‌هایی مانند مرخصی والدین را پر کنند. دکتر لافونتین گفت که آنها همچنین نمی توانند با استفاده از بهداشت از راه دور به بیماران استان های دیگر خدمات رسانی کنند. اگر پزشکان تحرک بیشتری داشتند، می توانستند نیاز به پرواز بیماران را به بیمارستان های بزرگ منطقه ای کاهش دهند.
گرفتن مجوز در استان های دیگر کار بسیار دشواری است. در حالی که بسته به استان متفاوت است، فقط ثبت نام مستلزم کارهای اداری گسترده است، ماه ها طول می کشد و برای یک استان حدود 2000 دلار کانادا هزینه دارد. علاوه بر آن، یک هزینه سالانه وجود دارد. برای مثال در مورد آلبرتا، این رقم به 2200 دلار می رسد.
دکتر لافونتین گفت: «داشتن دو یا سه مجوز هزینه زیادی دارد.
اخیراً تحولاتی برای حمایت از خوش بینی دکتر لافونتین صورت گرفته است. در اول ماه مه، چهار نهاد صدور مجوز پزشکی در آتلانتیک کانادا، ثبتی را برای پزشکانی که می خواهند در هر یک از چهار استان کار کنند، باز می کنند.
در اوایل سال جاری، داگ فورد، نخست‌وزیر انتاریو، قول داد قانونی را معرفی کند که به استان اجازه می‌دهد تا اعتبار پزشکان و پرستاران دارای مجوز در استان‌های دیگر را به رسمیت بشناسد.
برخی از منتقدان صدور مجوز ملی نگرانند که اگر پزشکان بتوانند در هر جایی تمرین کنند، ممکن است برخی از مناطق به طور ناگهانی توسط کارکنان مراقبت های بهداشتی خود رها شوند. دکتر لافونتن این را رد کرد.
جیکوب شلی، استادی که در دانشکده‌های حقوق و پزشکی در دانشگاه وسترن لندن، انتاریو تدریس می‌کند، به من گفت که او موافق است که بعید است تعداد قابل توجهی از پزشکان وسایل خود را بسته و نقل مکان کنند، اگر مجوز کار در هر نقطه‌ای از این کشور داشته باشند. کشور. وی گفت: گرفتن مجوز دیگر بیشتر از آنکه مانعی برای پزشکانی باشد که قصد جابجایی دائمی دارند، مزاحم است. او گفت که مسئله بسیار بزرگ‌تر، گرفتن «خرید سیاسی» از استان‌ها و مناطق برای واگذاری اختیارات خود به یک نهاد واحد صدور مجوز است.
او گفت که دو عامل ممکن است به علت انجمن پزشکی کمک کند. خصوصی سازی فزاینده خدمات مراقبت های بهداشتی در چندین استان ممکن است فشار سیاسی برای ایجاد یک سیستم انعطاف پذیرتر ایجاد کند. او گفت و همه گیری کووید، بحث هایی را در مورد نیاز به تغییرات در سیستم مراقبت های بهداشتی باز کرده است.
اما او پیش بینی می کند که اقدامات جزئی ممکن است غالب شود. پروفسور شلی گفت که یک نتیجه ممکن است سیستمی باشد که در آن 13 مرجع صدور مجوز پزشکی و انضباطی باقی می مانند، اما استان ها، همانطور که اکنون با گواهینامه های رانندگی انجام می دهند، موافقت می کنند که اعتبار یکدیگر را بشناسند – چیزی که انتاریو به طور موثر پیشنهاد می کند. او گفت که جایگزین دیگر ممکن است نوعی پاسپورت ملی به عنوان مکمل مجوزهای استانی برای پزشکان و پرستاران به دنبال تحرک باشد.
او گفت: «چالش‌های مهمی برای معرفی این نوع سیستم وجود دارد، اگرچه مزایای آن مهم است. بسیاری از محیط های نظارتی در حال حاضر کمی احساس می کنند که از چمن خود محافظت می کنند.
-
همکار من، نوریمیتسو اونیشی، مجموعه وسیعی از غذاهای چندفرهنگی را که در منطقه اسکاربرو تورنتو ارائه می شود، بررسی کرد. او می‌نویسد: «بسیاری فاقد صندلی هستند و در مراکز خرید قدیمی و کم‌سرعت، در کنار خشک‌شویی‌های سکه‌فروشی یا سالن‌های ناخن فشرده می‌شوند. “آنها اغلب توسط افراد ناهار خوری فراتر از حامیان مهاجرشان کمتر شناخته شده اند و غذاهایی را ارائه می دهند که – ترکیبی از خاطره و میل – از دستور العمل هایی سرچشمه می گیرد که دهه ها پیش در کشورهای محل زندگی صاحبان آنها رایج بود.”
-
گوردون پینسنت، بازیگر چشم براق اهل نیوفاندلند که برای بسیاری از کانادایی‌ها به خاطر بازی در نقش ستاره فیلم The Rowdyman و جهانیان برای بازی در فیلم Away From Her شناخته می‌شود، در ۹۲ سالگی درگذشت.
-
کانادا دومین کشور مستعد گردباد در جهان است. اما بیشتر گردبادها به مناطق کم جمعیت برخورد می کنند و بدون توجه و ثبت می گذرند. اکنون، الیور وانگ می نویسد، گروهی از هواشناسان و دانشمندان هواشناسی با پروژه گردبادهای شمالی در دانشگاه وسترن در حال یافتن و مستندسازی آنها هستند.
-
یک قاضی در مونترال حکم داده است که “چرخ زدن پرنده ضرب المثل یک حق خدادادی و منشور است که متعلق به هر کانادایی خون سرخ است.”
-
یکی از اعضای دادگاه عالی کانادا بی سر و صدا به مرخصی سپرده شده است، در حالی که یک نهاد قضایی درباره نقش او در یک دعوا در استراحتگاه آریزونا تحقیق می کند.
ایان آستن که اهل ویندزور، انتاریو است، در تورنتو تحصیل کرده است، در اتاوا زندگی می کند و در 16 سال گذشته در مورد کانادا برای نیویورک تایمز گزارش داده است. او را در توییتر در @ianrausten دنبال کنید.
حال ما چطور است؟
ما مشتاقیم نظرات شما را در مورد این خبرنامه و رویدادهای کانادا به طور کلی داشته باشیم. لطفا آنها را به nytcanada@nytimes.com ارسال کنید.
این ایمیل را دوست دارید؟
آن را برای دوستان خود فوروارد کنید و به آنها اطلاع دهید که می توانند در اینجا ثبت نام کنند.